Rozdział 1

Złość, nienawiść i ból. To odczuwała dziewczyna po wyjściu z domu. Była na siebie zła ponieważ zostawiła go tam samego. Samego z ojcem. Wiedziała co chce on zrobić. Musiała się go posłuchać bo obiecała mu to. Gdyby została mogłaby oberwać od niego. Wtedy Federico by tego nie wytrzymał. Nienawidził patrzeć jak ktoś bliski mu cierpi. Sprawiało mu to większy ból niż niejeden cios zadany przez ojca. Szła ścieżką i zastanawiała się dlaczego to ją spotkało. Nie mogła sobie tego uświadomić, że jeden błąd może zmienić wszystko. Tym błędem był pierwszy cios wysłany w stronę nastolatków. Potem poszło z górki. Stało to się jego nałogiem i nie mógł przestać. Ból innych  sprawiał mu przyjemność. To tak samo jak palenie papierosów.  Na początku robisz to rzadko, ale potem się uzależniasz i chcesz więcej i nie możesz przestać.  Czujesz wtedy przyjemny dreszczyk na całym ciele bo robisz to co lubisz. Dziewczyna przyśpieszyła kroku. Łzy zaczęły jej spływać po policzkach. Nie mogła sobie tego wybaczyć, że zostawiła go tam samego Wolałaby zostać uderzona zamiast niego. Ocierała swoje łzy, ale bezskutecznie. One i tak powracały. Weszła do sklepu. Miała skończone 19 lat więc spokojnie mogła kupić napój. Skierowała się do alejki która miała nazwę "alkohol" i weszła do niego. Wybrała kilka puszek piwa. Podeszła do kasy a kasjerka spojrzała się na nią bardzo dziwnie.
-Dowodzik proszę.-powiedziała kasjerka.
Dziewczyna nic nie odpowiedziała tylko wyjęła ze swojej skórzanej kurtki dowód osobisty. Podała kasjerce dokument a ta po chwili oddała jej go i sprzedała puszki alkoholu. Dziewczyna wyszła ze sklepu bardzo się śpiesząc. Wiedziała, że jak się spóźni to będzie z nią źle. Kobieta szła przez park nie patrząc na drogę. W pewnym momencie wpadła na przystojnego bruneta o pięknych zielonych oczach i wypadły jej siatki z piwami w zupełnie inne miejsce.
-Uważaj.-warknęła dziewczyna.
-Jeżeli się nie mylę to ty na mnie wpadłaś.-odpowiedział a raczej odwarknął jej chłopak.
-Ale to nie tylko moja wina. A tak wo gule po co marnuje swój czas tutaj. Pa!.-Powiedziała Castillo.
dziewczyna już wstała. Poprawiła swoją skórzaną kurtkę i skierowała się po swoje zakupy. Kierowała się w stronę swoich siatek gdy poczuła lekki ucisk na swoim nadgarstku. Chłopak złapał ją i pociągnął w swoją stronę. Violetta poczuła dziwne uczucie jakby jej się podobało?
-Nigdy mnie nie dotykaj. Nigdy!-ostatnie słowo wykrzyczała i wyrwała się chłopakowi.
Przetarła się po nadgarstku na którym widniał napis "Life is brutal" napisany długopisem.
-Czemu taka jesteś?-zapytał chłopak.
Dziewczyna nie wiedziała co powiedzieć. Zmieszana powiedziała:
-Ale jaka?
-Taka niedostępna.
-Nie będę ci mówić o mnie. Wystarczająca odpowiedź?-zapytała dziewczyna udając znudzenie.
-Chcę cię poznać.
-A może ja tego nie chce? 
-No dobrze zacznijmy od początku. Jestem Leon miło mi.-powiedział chłopak.
-Violetta. Mogę już iść?
-Poczekaj. Masz tu mój numer.-powiedział i podyktował jej swój numer.
Dziewczyna zrobiła to samo. Bez pożegnania poszła po swoje zakupy i udała się do domu. Wiedziała, że będzie źle bo się bardzo spóźniła. Wchodząc do domu zastała ciszę. To była najgorsza cisza jaką widziała w swoim życiu. Nagle z kuchni wyłonił się wysoki mężczyzna. To był pan Castillo. Gdy obaczył córkę podbiegł do niej, uderzył ją w twarz i wykrzyczał:
-Co tak długo?!
Wtedy znikąd pojawił się Federico z rozciętą wargą. wziął dziewczynę na ręce i zaniósł do swojego pokoju. Gdy położył na łóżku ona otworzyła oczy i przejechała opuszkami palców po ranie brata.
-On ci to zrobił? Prawda?-zapytała dziewczyna ze spokojem bo wiedziała, że tylko on mógłby to zrobić.
-Nie. To nie on. Przewróciłem się.
-Nie wierzę ci.-powiedziała.
-Teraz najważniejsza jesteś ty. Poczekaj zaraz przyjdę.
Dziewczyna nie chciała zostawać sama. Lecz w tym momencie nawet nie mogła się ruszyć. Po chwili jej brat wrócił ze kostkami lodu i przyłożył jej do policzka. Po chwili ciszy usłyszeli głośny krzyk który był wydawany z parteru mieszkania.
-Violetta chodź tu natychmiast!.

_______________________

Wiem, że was zawiodłam, ale lepiej tego nie napiszę.

Chciałabym zadedykować ten rozdział rozdział trzem osobą:

-Ewce P

-Marcelii Ferro

-Pycii;*

Bardzo dziękuje tym osobą ponieważ to moi pierwsi obserwatorzy.

Do następnego :D

/Ciasteczko0