Rozdział 12

 Rozdział dedykuję Xabianistce ;*

-Przepraszam co?!-wrzasnęła Ludmiła, i jak oparzona wstała z krzesła na którym siedziała.

Przestraszona Violetta nie wiedziała co zrobić, więc dyskretnie włączyła przycisk wołający pielęgniarkę. Wcześniej wymieniona kobieta wparowała do sali jak torpeda myśląc, że coś niedobrego się dzieje. Widząc już wybudzoną, ale przerażoną pacjentkę, wyrzuciła gości za drzwi i poszła po lekarza. Federico siedział razem z panną Ferro i czekali na lekarza. Długo musieli czekać. Nikt nie wychodził z sali, co powodowało wielkie nerwy u nastolatków. Po około godzinie wszyscy wyszli, a on podbiegł do lekarza i pytał o stan zdrowia siostry.

-Na razie nie mamy wyników badań. Będą dopiero jutro. Dobrze, że zadzwoniła do pielęgniarki więc mogliśmy zrobić inne badania. Na razie wiemy tylko tyle, że straciła pamięć i nie wiadomo kiedy go odzyska. Wie pan co zrobić, żeby odzyskała pamięć? Mam nadzieję, że tak, bo nie mam czasu teraz wszystkiego tłumaczyć.

Lekarz powiedział te słowa i wyszedł. Młody Castillo bezsilnie upadł na ławki stojące obok sali i zaczął płakać. Nie mógł sobie wyobrazić tego, że jego mała siostrzyczka nikogo i nic nie pamięta. Zaczął płakać. Płakał jak małe dziecko. Nie wiedział co ma teraz ze sobą zrobić. Siedział i przeklinał pod nosem na siebie. Po kilku minutach płaczu wstał. Wytarł łzy rękawem od swojej bluzy i skierował się do „sali tortur” jak to nazywał. Gdy wszedł zastał tam nic nie świadomą dziewczynę patrzącą w pustą przestrzeń. Zaczął kierować się w jej stronę stając tylko na pacach, aby nie wystraszyć dziewczyny. Gdy był już przy łóżku usiadł lekko na krześle nie robiąc żadnego hałasu. Nagle zauważył, że na niego patrzy się uważnie. Uśmiechnął się lekko, ale to był sztuczny śmiech. Nie potrafił innego teraz ukazać, nawet jej. Chciała coś powiedzieć, lecz gdy tworzyła usta, nie miała odwagi nic powiedzieć. Po chwili znowu się odważyła, ale tym razem wypowiedziała 3 słowa które zabolały Federico. Te głowa brzmiały „Kim ja jestem?”. Niby zwykłe słowa, ale sprawiają tyle bólu.

-Jesteś Violetta Castillo. Jesteś moją siostrą. Dogadujemy się lepiej niż inne rodzeństwa. Kocham cię nad życie. Wymieniałbym tego więcej, ale wolę ująć to w jednym zdaniu. Jesteś wyjątkowa.

Nie wiedziała co odpowiedzieć. Siedziała i spoglądała się na niego wielkimi oczami. Nie podejrzewała, że ktoś może ją tak bardzo kochać. Nagle do sali przyszła wysoka osoba o pięknych blond włosach. Usiadła obok przyjaciela i zwróciła się bezpośrednio do Violetty:

-Hej. Jak się czujesz?

Ta nic nie odpowiedziała. Siedziała i wpatrywała się w nich jak w obrazek. Bała się zapytać, a jednak spytała:

-Jesteście razem?

Ci wcześniej oparci o siebie oderwali się natychmiast. Spojrzeli na siebie z wielkimi oczami i odpowiedzieli równocześnie lekko zawstydzeni.

-Przyjaciele. Jesteśmy Przyjaciółmi.

Nastała niezręczna cisza. Po raz kolejny dzisiejszego dnia w tej sali. Nikt się nie odezwał. Nikt nie wiedział co powiedzieć.

-No. Violetto. My już się zbieramy ponieważ już jest późno. Zobaczymy się jutro.

Zanim drzwi się zamknęły zdążyła cicho wydukać słowo „pa”. Znowu cisza i spokój panowały w sali. Gapienie się w jeden punkt na ścianie usypiało ją więc położyła się spać. Nagle drzwi od pomieszczenia się otworzyły. Nie mogła sobie przypomnieć kto to, ale głos tej osoby dudnił jej cały dzień w głowie słowa „Violetta”

-Violetta! Nic ci się nie stało?!

________________________

Kilka słów ode mnie.

No więc wena powraca!

W sobotę (a może wcześniej) napiszę kolejny rozdział!

 Dziękuje za tyle wejść na bloga.
Pamiętam, jak nie wierzyłam w to, że ten blog w tak szybkim czasie odwiedzi tyle osób.
ponad 5500 wejść.
KOCHAM WAS!

Catvang.