Rozdział 13

 Rozdział dedykowany Xabianistce ; 3

Zdezorientowana patrzyła na chłopaka, próbując sobie przypomnieć kim on jest. Zaczął się zbliżać do łóżka szpitalnego wolnymi krokami. Skądś znała te idealnie wyrzeźbione rysy twarzy. Zastanawiała się tak długo, że nie zauważyła kiedy do niej podszedł.

-Nie pamiętasz mnie?-zapytał. Kiedy zauważył przestraszoną reakcje dziewczyny krzyknął-Nie pamięta mnie. No dobrze. Nie będę ci przeszkadzał i sobie pójdę.

Gdy wyszedł za drzwi spojrzał ostatni raz na dziewczynę i dodał szepcząc:

-Jak mnie nie pamiętasz to nie możemy być dalej razem. Żegnaj.

Załamany poszedł przed siebie. Nie wiedział gdzie się udaje. Szedł tylko po to aby zapomnieć. Aby zapomnieć co było między nimi. Nie mógł o tym myśleć ponieważ to było dla niego za trudne. Nie był przyzwyczajony do cierpienia więc to była dla niego nowość. Nowe doznanie. Gdy udał się w stronę parku zauważył osobę siedzącą na ławce lekko popłakującą w swoje dłonie. Widać było, że jest załamana. Usiadł na ławce obok nieznajomego człowieka. Nie odzywał się. Przyjrzał się osobie siedzącej obok niego uważnie. Zauważył fioletową marynarkę i włosy postawione na żel.

-Federico? - zapytał.

-Nie mam ochoty z nikim gadać. Znikaj!

Widać było, że ponosi go fala negatywnych uczuć. Leon nie obraził się. Dobrze wiedział co może zrobić Castillo gdy był zły a zarazem smutny. To mieszanka wybuchowa, która może wybuchnąć w każdej chwili na kogokolwiek. Nie wzruszony słowami przyjaciela nie ruszył się nawet na milimetr. Dobrze wiedział, że on potrzebuje teraz towarzystwa. Kogoś komu może się wygadać.

-Dlaczego życie jest takie trudne?- szepnął.

-Tak. Życie jest trudne. Tylko popatrz z innej strony. Zobacz ile ono cię uczy. I wiesz co teraz chce zobaczyć?

-Co?-chrypnął.

-Chce zobaczyć jak sobie radzisz w takich sytuacjach jak ta która teraz się stała. Dlatego teraz wstań z tej ławki i zapierdalaj do swojej siostry i bądź przy niej w tej trudnej sytuacji!

-Dzięki stary... Nie wiem co bym bez ciebie zrobił.

Przybili sobie męską piątkę i Federico od razu pobiegł do szpitala. Nie patrzył na to jak biegnie, co stanowiło kilka bolesnych upadków. Nie spowolniło chłopaka. Cały czas biegł. Byle do celu. Gdy znalazł się pod szpitalem szepnął sam do siebie:

-Spróbuję...

Wszedł do sali spławiając pielęgniarkę, która próbowała go zatrzymać. W tym momencie liczyła się tylko jedna osoba. Gdy był blisko drzwi od sali Violetty, zakręcił i wstąpił do sklepiku szpitalnego po coś dla swojej siostry. Gdy wybierał jakąś przekąskę zauważył rodzynki w czekoladzie

~Violetta bardzo je lubi ~pomyślał.

Wziął dwie paczki oraz wodę niegazowaną i ruszył do sali siostry. Gdy był już przed drzwiami z trzęsącą się ręką dotknął klamki od drzwi i delikatnie popchnął je do przodu. Wychylił lekko głowę sprawdzając przy tym czy nie śpi. Ku jego zdziwieniu nie spała chodź była dwudziesta druga a dziewczyna wyglądała na senną. Otworzył szerzej pomieszczenie i wszedł do środka. Usiadł obok niej i wyjął zza pleców jedzenie które parę chwil wcześniej kupił.

-Co tam masz?- zapytała jak sześcioletnia dziewczynka.

-Mam wodę niegazowaną i uwaga, uwaga... RODZYNKI W CZEKOLADZIE!

-A czy je lubię?

-Posmakuj a sama się przekonasz.

Gdy otworzył pierwszą paczkę spróbowali po jednym, po czym dziewczynie aż zaświeciły się oczy co oznaczało- lubi je.

Gdy pierwsza paczka się skończyła zaczęli drugą. Tak mile czas na śmiechu i dokuczaniu sobie zleciał bardzo szybko. Gdy wybiła dwudziesta trzecia dwadzieścia sześć ktoś zapukał do drzwi. Okno się w tym samym czasie otworzyło. Przerażeni nie wiedzieli co się dzieje więc udawali, że śpią. Aż nagle drzwi się otworzyły...

__________________________

A więc wracam! 

Mam nadzieję, że się nie pogubiliście. 

Gdyby nie to, że SAMA podłączyłam komputer ( tak... z naciskiem na sama bo nikt nie chciał mi pomóc :// )

No dobra. Nie będę się użalać. 

Udało mi się napisać rozdział bo rodzice pojechali do sklepu a siostra siedzi teraz na tablecie.

Jej.

No więc teraz kończę swoją wypowiedź 

Catvang.

P.S. NOWA ANKIETA!